Όταν η ποιότητα, η ευγένεια, η καλλιέργεια και το ταλέντο
συναντιούνται στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, που γράφει τόσο όμορφα λόγια
για την ΑΝΝΕΤΑ, μου δημιουργεί απίστευτη συγκίνηση. Αλίκη Οικονόμου-Γιωτάκου, γλυκιά μου Αλίκη, με τιμάς απίστευτα! Σε ευχαριστώ από καρδιάς και σου στέλνω την αγάπη μου!
«Το τραγούδι της Αννέτας» της Δήμητρας Ιωάννου. Έτρεξε το μυαλό μου,
χτύπησε η καρδιά μου, πόνεσε, χάρηκε, αγάπησε, μίσησε. Και ύστερα στα
αυτιά μου σκορπίστηκε αυτή η ωραία, παράξενη
μουσική. Δεν ήταν μια μουσική απλή και ωραία. Ήταν η μουσική της
αγάπης. Γιατί μόνο αυτή ήξερε να μιλά στις καρδιές των ανθρώπων. Γιατί
αυτός που έπαιζε τη μουσική αγάπησε με δύναμη και έρωτα αληθινό. Και η
Αννέτα την άκουσε τη μουσική και εκεί τελείωσε και τη ζωή της. Της
έφτανε αυτό. Αυτό επιζητούσε. Πολύ καλό το βιβλίο της Δήμητρας
Ιωάννου... Δυνατό, καλογραμμένο, μιλά στην ψυχή σου και παίζει μαζί σου
το παιχνίδι των αντιθέσεων και των αντιφάσεων, έτσι που να σε κάνει να
γίνεσαι ένα μ’ αυτό. Ζεις στιγμές που δεν τις έχεις προδιαγράψει στη ζωή
σου, που δεν τις έχεις συλλάβει. Αντικρουόμενα τα συναισθήματα που σου
δημιουργεί, καυτερά όμως. Φτώχια και πλούτος, άνθρωποι μη επιλήψιμοι και
άνθρωποι που κατέχουν την πρώτη θέση. Δύο και οι εποχές. Το σήμερα και
το μακρινό χτες, χαμένο κάπου στην Ενετοκρατία. Η συγγραφέας Δήμητρα
Ιωάννου παίζει καλά το παιχνίδι των εποχών. Οι ήρωές της κινούνται μέσα
στο κλίμα των εποχών άνετα. Δεν δυσκολεύεται να τους τοποθετήσει όπως
αρμόζει. Απλοικούς και καλούς. φαντασμένους και σκληροτράχηλους. Ο
αναγνώστης κινείται ανάμεσα στην αρετή, την ήρεμη ψυχή και ανάμεσα στο
διεστραμμένο μυαλό ορισμένων τύπων. Σκληρό στο σημείο αυτό το βιβλίο.
Έτσι όμως ταίριαζε, γιατί αυτοί οι διεστραμμένοι σε τέτοιες οικογένειες
μεγάλωσαν. Έτσι γαλουχήθηκαν και έφερναν μέσα τους τα σπέρματα της
απόλυτης διαφθοράς. Τον ντε ντιάμπολο. Διαφορετικά να ενεργήσουν δεν
υπήρχε περίπτωση. Διαβάζοντας ζεις στιγμές πανικού κάποιες φορές,
λύτρωσης και ανακούφισης κάποιες άλλες. Παίζει ωραία το παιχνίδι των
αντιθέσεων η συγγραφέας. Δεν διστάζει, δεν φείδεται λέξεων και σκηνών.
Με ουσιαστικό τρόπο εγγίζει μικρά ή μεγάλα θέματα. Ευρηματικό το σημείο
της κρυμμένης σκάλας, το υπόγειο, το μπαούλο με το πτώμα το τοποθετημένο
από χρόνους εκεί. Και εσύ που το διαβάζεις ταρακουνιέσαι από το μίσος,
το πάθος για εκδίκηση, την αγάπη. Και όλα αυτά τα πετυχαίνει με
αριστοτεχνικό τρόπο η Δήμητρα. Έχει τη δύναμη να σε μεταπηδά από το ένα
σημείο στο άλλο και να δένεσαι μαζί τους. Γράφω απλές σκέψεις, όπως τις
έζησα διαβάζοντας το βιβλίο. Δεν κάνω κριτική... Όμως τελειώνοντας θέλω
να πω πως αξίζει να το διαβάσει κανείς και αληθινά ορισμένα κομμάτια να
τα ξαναζήσει με μια δεύτερη ανάγνωση! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΔΗΜΗΤΡΑ!
Αλίκη Οικονόμου- Γιωτάκου
