Μια νύχτα στα σοκάκια της Πρέβεζας

Γλυκιά ήταν χθες η νύχτα και τα βήματά μας μας έφεραν στα σοκάκια της Πρέβεζας. Περπατούσαμε απαλά, αθόρυβα, για να μην ταράξουμε διόλου τη μαγεία τους. Κρατούσαμε ακόμα και τις ανάσες μας και ψάχναμε τριγύρω όλες τις μικρές παραμυθένιες γωνιές... Μικρά φιδογυριστά πλακόστρωτα... Λουλουδιασμένες αυλές... παγκάκια για να ξαποστάσεις... Η πόλη κοιμόταν, παρέα με το τραγούδι του τριζονιού... Γλυκό και καθησυχαστικό νανούρισμα... Όταν το άκουσα, λύθηκαν οι κόμποι στο στήθος... 'Όλα θα πάνε καλά... Όλα θα πάνε καλά...' Αυτό έλεγε και ηρεμούσε τις ανάσες των ανθρώπων. Μέθυσαν οι αισθήσεις μου από το γιασεμί και το αγιόκλημα. Γλυκάθηκαν τα μάτια και το μέσα μου από τα χιλιάδες σπασμένα αστέρια που έκαναν ασημένιο το σκοτεινό θόλο του ουρανού. Φτάσαμε ως τον Άγιο Νικόλαο, αγαπημένη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων. Μια ζεστασιά, μια απύθμενη χαρά απλώθηκε σε όλο μου το κορμί. Πίστη... Προστασία... Αγάπη...! Τα στενά της Πρέβεζας έχουν μια απίστευτη γλύκα που πρέπει να την περπατήσεις, να τη νιώσεις να σου χαϊδεύει την ψυχή. Σου ψιθυρίζουν τα μυστικά τους και σου δείχνουν όλες τις κρυφές γωνιές τους. Ίσως όχι κι όλες, για να ξαναπάς κοντά τους. Σίγουρα αγαπώ αυτήν την πόλη! Ανδριάνα, ένα μεγάλο ευχαριστώ!