Ήθελα από καιρό να διαβάσω το εν λόγω βιβλίο, για ΔΥΟ συγκεκριμένους λόγους: πρώτον, το εξώφυλλο και η υπόθεση φαίνονταν άκρως ενδιαφέροντα και προσεγμένα από τον κορυφαίο Ελληνικό εκδοτικό οίκο για μία πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα…
Ο δεύτερος λόγος είναι καθαρά συναισθηματικός: εάν ποτέ αποκτούσα κόρη, θα την ονόμαζα Κασσάνδρα, όπως την πρωταγωνίστρια…
emoticon kiki
Με αφορμή λοιπόν, την πρόσφατη προσθήκη της συγγραφέως στους φίλους μου στο FB και με καθαρό κίνητρο την επικείμενη-πρώτη συνάντησή μας στην Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο (κατά την οποία αποκόμισα μόνο θετικά vibes!), ξεκίνησα την ανάγνωση ενός ΥΠΕΡΟΧΟΥ βιβλίου…
Τι γραφή!!… Τι ιστορία!!… Ό,τι κι αν πω, θα είναι πραγματικά λίγο… Με ταξίδεψε στην Τουρκοκρατούμενη Πρέβεζα του 18ου αιώνα και ταυτόχρονα στην Αθήνα του 2008… Κάθε δεύτερο κεφάλαιο λειτουργούσε ως flashback, ενώ στην ουσία «διαβάζαμε» το χειρόγραφο που άφησε παρακαταθήκη η Κατίνα… Με συγκλόνισαν οι σκηνές σφαγιασμού… Με ανατρίχιασαν οι σκέψεις και δράσεις των ολοκληρωμένων, μα ψυχικά άρρωστων χαρακτήρων… Με βρήκε σύμφωνη το δίκαιο τέλος σε μια πονεμένη ψυχή… Για τα κεφάλαια που δραματοποιούνται στην Πρέβεζα του 1700-κάτι, θα έλεγες ότι διαβάζεις μυθολογία με νεράιδες και μαγικά όντα… με τους παλληκαράδες που φύλασσαν τις προσωπικότητες της εποχής, ακόμα και τους προδότες… με το ιδίωμα στην προφορά, με τις επεξηγήσεις σε λέξεις, τις αναφορές στα ήθη κι έθιμα του τότε… Ενώ στα κεφάλαια που ζουν οι πρωταγωνιστές του σήμερα, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα (με έντονη την παρουσία του μεταφυσικού στοιχείου!!), αναλύοντας τα στοιχεία, σκιαγραφώντας την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων (ακόμα και των φαινομενικά αθώων), ψάχνοντας το δολοφόνο… Αν και λάτρης των αστυνομικών, δε μπόρεσα να βρω τον ένοχο, παρά μονάχα να υποψιαστώ 2-3 άτομα, τσεκάροντας αντιδράσεις, κίνητρα, άλλοθι…
Η Δήμητρα από το πρώτο της βιβλίο μου έδειξε μια γραφή ιδιαίτερη και μια πλοκή, που σε μαγεύει και σε καθηλώνει… Η ιστορία που εμπνεύστηκε από την αληθινή δολοφονία μιας κοπέλας, σε κρατά σε αγωνία κι εξελίσσεται γοργά… Σου αφήνει ερωτήματα, όταν τελειώνεις το κεφάλαιο/flashback, με σκοπό τέτοιο, ώστε να σε κεντρίσει να συνεχίσεις και μετά το κεφάλαιο της σύγχρονης εποχής… Όταν δε, τελειώνεις την ανάγνωση, μένεις με ένα αίσθημα ικανοποίησης ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν… Ανακούφιση, νοσταλγία, δικαίωση…
Πολλά συγχαρητήρια κορίτσι μου!!! Αναμένω να εκδοθεί το επόμενό σου «ταξίδι», που απ’όσα μου είπες στην Έκθεση, αποτελεί σύγχρονο θέμα και θα ταυτιστώ σίγουρα με την Αννέτα σου…
emoticon heart
